1 października wypadała 57. rocznica otwarcia pierwszej linii kolei dużych prędkości w Japonii. „Tokaido Shinkasen” to linia należąca do sieci superekspresów Shinkansen. Łączy główne miasta i ośrodki przemysłowe Japonii m.in. Tokio – Nagoja – Osaka.
Tokaido Shinkansen (po jap. 東海道新幹線, tłumacząc dosłownie: Wschodni Szlak Morski Nowa Linia Magistralna) to japońska linia kolei dużych prędkości, będąca częścią ogólnokrajowej sieci Shinkansen. Wraz z Sanyo Shinkansen, tworzy ciągłą linię szybkiej kolei przez Pas Taiheiyō, znany również jako korytarz Tokaido. Cała linia ma długość ponad 515 kilometrów i jest dostosowana do prędkości rzędu 285 km/h.
Mapa ukazująca linię Tokaido Shinkasen / wikimedia commons
Początki linii Tokaido Shinkasen można się doszukiwać w projekcie, który rozpoczął się pod koniec lat trzydziestych XX wieku. Była to linia standardowego pociągu dangan ressha (pociąg pocisk) między Tokio a Shimonoseki, który potrzebował (na tamte czasy) jedynie dziewięciu godzin, aby pokonać odległość prawie 1000 kilometrów. Projekt ten był planowany jako pierwsza część wschodnioazjatyckiej sieci kolejowej obsługującej terytoria zamorskie Japonii.
Jednak wybuch II wojny światowej wstrzymał realizację tego projektu na wczesnym etapie, choć wykopano trzy tunele, które później wykorzystano w trasie Shinkansen. W 1955 roku pierwotna linia Tokaido między Tokio a Osaką była już przeciążona. Nawet po jej elektryfikacji w ’56, linia ta nadal była najbardziej zatłoczoną w Japonii, a zapotrzebowanie na nią było około dwukrotnie wyższe niż ówczesna przepustowość.
W 1957 r. rozpoczęto publiczną dyskusję w celu przedyskutowania „Możliwości trzygodzinnej podróży koleją między Tokio a Osaką”. Po długiej debacie Japońskie Koleje Państwowe (JNR) zdecydowały się na budowę nowej linii o standardowym rozstawie torów obok pierwotnej linii wąskotorowej. Ówczesny prezes JNR, Shinji Sogō, rozpoczął próby przekonania polityków do poparcia projektu. Sogō zgodził się na mniejsze dofinansowanie ze strony rządu niż było to konieczne.
Parlament Japonii zatwierdził plan budowy linii w grudniu 1958 roku, zgadzając się na sfinansowanie w postaci 194,8 miliardów jenów. Była to tylko część z wymaganych 300 miliardów jenów potrzebnych na pięcioletni okres budowy. Ówczesny minister finansów Eisaku Satō zalecił, aby reszta funduszy pochodziła ze źródeł pozarządowych, tak, żeby zmiany polityczne nie powodowały problemów z finansowaniem. Budowa linii rozpoczęła się 20 kwietnia 1959 r.
Otwarcie linii zbiegło się w czasie z Letnimi Igrzyskami Olimpijskimi w Tokio w 1964 roku, które przyciągnęły międzynarodową uwagę. Pierwotnie linia nosiła angielską nazwę New Tokaido Line. Podobnie jak oryginalna linia kolejowa, jej nazwa pochodzi od historycznej drogi Tokaido, która była używana przez wieki. Początkowo istniały dwie linie: na szybszej Hikari pociągi pokonywały trasę w cztery godziny, podczas gdy na Kodama pociągi miały więcej przystanków i potrzebowała pięciu godzin, aby pokonać tę samą trasę.
25 sierpnia 1964 r. przeprowadzono próbny przejazd. Jazda, która została uznana za „bardzo udaną” przez ówczesnego prezesa JNR Reisuke Ishidę, była pokazywana w japońskiej telewizji publicznej NHK. 1 października tego samego roku linia została oficjalnie otwarta, a pierwszy pociąg, „Hikari 1”, jechał z Tokio do Shin-Osaka z maksymalną prędkością 210 km/h. W listopadzie 1965 roku obie usługi zostały przyspieszone o godzinę.
W 1988 roku, rok po prywatyzacji JNR, nowa spółka operacyjna JR Central zainicjowała projekt mający na celu zwiększenie prędkości operacyjnej poprzez poprawę infrastruktury i nowy projekt pociągu. W wyniku tego 14 marca 1992 roku zadebiutowały pociągi serii 300 i Nozomi, najszybsze pociągi na tej linii, które pokonywały trasę w dwie i pół godziny z maksymalną prędkością 270 km/h.
